درباره كتاب بایندر:

دریادار شهید «غلام‌علی بایندُر»، فرزند دوم علی‌اكبر بایندر، در سال 1277 خورشیدی در تهران متولد شد. وی تحصیلات متوسطه‌ی خود را در مدرسه‌ی دارالفنون به پایان رساند و در سال 1299 از مدرسه‌ی نظامی «مشیرالدوله» با درجه‌ی ستوان دومی فارغ‌التحصیل شد و در دانشكده‌ی توپخانه‌ی «پواتیه»، «فونتن بلو»، دانشگاه جنگ پاریس و نیروی دریایی ایتالیا تحصیلات نظامی را به پایان رساند.
وی در 1301 در جنگ با «اسماعیل سیمیتقو» مشاركت كرد و به‌سبب رشادت و فداكاری در نبرد شكریازی، نشان «ذوالفقار» را كه عالی‌ترین نشان نظامی ایران بود، دریافت كرد.
او از 1315 تا 1320 در سِمت فرمانده‌ی نیروی دریایی ارتش، خدمت كرد. به‌‌دنبال شكست مذاكرات ایران و انگلیس درباره‌ی بازپس‌گیری جزایر سه‌گانه‌ی ایران، مقامات دولتی و نظامی ایران در سال‌های 1933 و 1934 میلادی از جزایر تنب دیدار كردند. در این بازدیدها دریادار «بایندُر»، فرمانده‌ی وقت نیروی دریایی ارتش ایران، پس از گفت‌وگو با ساكنان جزیره، به مقامات نظامی بریتانیا اظهار داشت كه جزیره‌های تنب و ابوموسی، بخشی از سرزمین ایران است. در این روز، دریادار غلام‌علی بایندُر‌، در بازگشت از آبادان با گلوله‌های ناو انگلیسی روبه‌رو شد. ناوچه‌های غافل‌گیر‌شده غرق شدند و گروهی از افسران و ناوی‌ها كشته شدند. بایندر همراه با سروان «ولی مكری‌نژاد»، برای چاره‌اندیشی و دادنِ آماده‌باش به ستاد نیروی دریایی جنوب، به‌سوی خرمشهر به راه افتاد، ولی پیش از آنكه به خرمشهر برسند، با آتش ناگهانی مسلسل‌های انگلیسی به شهادت رسیدند. پس از شهادت، درجه‌ی او به دریابانی ارتقا یافت و یكی از ناوشكن‌های نیروی دریایی ارتش جمهوری اسلامی ایران نیز به یاد او نام‌گذاری شد.