آرزوهای بچه‌های غزه در آستانه سال نو؛ آزادی فلسطین و توقف بمباران

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی رادیو مقاومت و به نقل از خبرگزاری فارس، تنها یك روز تا آغاز سال جدید میلادی باقی مانده است و امروز 85 روز از حملات بی‌امان هوایی و زمینی رژیم صهیونیستی به نوار غزه می‌گذرد. جنگی كه تاكنون 21110 شهید و 55243 مجروح برجای گذاشته كه اغلب آنها زن و كودك هستند.

خبرنگار روزنامه القدس العربی در آستانه سال نو میلادی به سراغ كودكان آواره فلسطینی در مناطق مختلف نوار غزه رفته تا از آرزوهای آنها در آستانه سال نو میلادی بنویسد.

«غالیه البیك» از اردوگاه جبالیا می‌گوید: «آرزو می‌كنم كه صدای بمباران قطع شود. من شب‌ها واقعا می ترسم و می‌لرزم و نمی‌توانم تا صبح بخوابم. فقط می‌خواهم دیگر نترسم. قلبم به شدت از صدای بمباران می‌تپد. می‌ترسم كه پس از شهادت پدرم، حال یكی از برادرانم یا مادرم را از دست بدهم..من فقط یك كودكم كه كودكیش را می‌خواهد».

«عبدالسمیع الخالدی» (11 ساله) ساكن شهر رفح می‌گوید: «می خواهم از حال دایی‌ام باخبر شوم، او در بیت حانون است و دو ماه است كه از او خبری نداریم. من او را خیلی دوست دارم و می خواهم بدانم حالش خوب است و زخمی نشده. من همیشه در تعطیلات با پسرخاله‌هایم بودم، آنها در رفح پیش ما می آمدند، جلوی خانه با دوچرخه بازی می‌كردیم و با شیرینی‌هایی كه زن دایی درست می‌كرد خوشحال می شدیم، دلم برای آن لحظات تنگ شده است. چرا به خاطر اشغالگری نمی توانم عادی زندگی كنم؟».

«حسین خالد» (15 ساله) از اردوگاه البریج می‌گوید: «نمی‌خواهم دوباره آواره شوم، فقط می خواهم به محله ای برگردم كه دوست دارم با دوستان و پسرعموهایم در آن بازی كنم، نمی‌خواهم در چادر بنشینم، هوا بسیار سرد و بارانی است و امیدوارم كه صدای گلوله‌ها و موشك‌های هواپیماها در سراسر غزه ساكت و صلح شود».

«عبدالرؤف النمله» كه برادر دوقلویش را در جنگ از دست داده، با ناراحتی می‌گوید می‌خواهد با برادرش باشد.

هاجر القططی (10 ساله)، از صمیم قلبش آرزو می‌كند اشغالگر اسرائیلی از سراسر فلسطین و نه فقط غزه محو شود، و می‌گوید: «من چیزی جز این نمی‌خواهم كه مانند همه مردم دنیا در سرزمین آزاد زندگی كنیم و بتوانیم مانند بچه‌های دیگر این دنیا كه در تلویزیون، خوشحال می‌بینیم حركت كنیم، بازی كنیم و سفر كنیم. می‌دانم كه مقاومت ما قوی ماست، محاصره را خواهد شكست و برایمان آزادی می‌آورد».

«امیمه جمال» (11 ساله) كه از شكاف چادر خانواده‌اش نگاه می‌كند، پاسخ می‌دهد: «دوست دارم در سال جدید مردم غزه به خانه‌هایشان بازگردند و همه دنیا، دشمن صهیونیستی را برای جنایاتی كه در حق كودكان غزه مرتكب شده، مجازات كنند».

«مهند صلاح» (9 ساله) از خانیونس می‌گوید كه دوست دارد فقط به خانه‌‌‌اش بازگردد تا خاطراتی كه با پدرش داشته را مرور كند. پدری كه در جنگ از دست داده و بسیار ناراحت است زیرا در هرگوشه آن خانه با پدری كه او را بسیار «عزیز» توصیف می‌كند، خاطره دارد.

«عبدالله السامر» (6 ساله)، از عرب‌ها و همه جهانیان می‌خواهد كه جنگ را متوقف كنند و با حق بمانند نه با دشمن اسرائیلی. زیرا این دشمن باطل است و كودكان بی‌گناه غزه را می‌كشد.

«سلمان دلول» (11 ساله) از محله الزیتون می‌گوید: «آرزوی من این است كه برگردم و روی پاهایم راه بروم و بتوانم ببینم. مجروح شدم و مرا به بیمارستان بردند، اما پاها و صورتم پس از بمباران خانه‌ای كه در آن بودیم، به شدت آسیب دید. می خواهم به بازی با دوستانم در مدرسه در تل الهوی، جایی كه زندگی می‌كردیم، برگردم و همه اعضای خانواده در یك خانه جدید جمع شویم و زندگی كنیم.